Over Mezelf

Als klein meisje zei ik vastberaden: "ik word fotografe!"
Toch bleek het geen pad zonder hindernissen te zijn.
Op mijn veertiende ging ik - nog even vastberaden -
fotografie studeren. En hoewel ik er heel wat bijleerde over
de technische kant van het fotograferen, kwam ik in de loop
van mijn studie volledig vast te zitten in allerlei regels, criteria en angsten.
Ik verloor de voeling met mijn creatieve kracht.
In de jaren die volgden op mijn studies raakte ik geen camera meer aan.
Ik had het even volledig gehad met fotograferen. Later voelde ik af en toe
de goesting terug opborrelen, maar telkens wanneer ik een poging waagde
om nieuw leven in mijn fotografie te blazen, voelde ik dat het niet stroomde. Het gaf me geen voldoening en kon me niet bekoren.
Dat veranderde toen ik terugkeerde naar analoog fotograferen.
Dit moment viel middenin een periode van enorme persoonlijke groei en transformatie, waarin ik me opnieuw herinnerde wie ik werkelijk ben
en hoe hard ik me verloren had in rolletjes aangenomen vanuit maatschappelijke en sociale verwachtingen.
Ik voelde een enorme drang om te vertragen (nog steeds) en op mijn eigen tempo te leven in een maatschappij die voor mij veel te snel gaat.
En dat is wat analoog fotograferen mij helpt doen: vertragen.
Want ik neem graag mijn tijd om de dingen te doen die me vreugde brengen.